Drivin' in the dark

Alle plannen voor de afgelopen uren zijn uitgekomen. Italië won, en dat is leuk als je in een met Duitsers gevulde gymzaal zit. Een half uur later was het weer snurken om het hardst, en zoals gepland om vier uur de wekker. Allart achter het stuur en Jeroen navigeert, ik probeer door te slapen in het beneden-bed (boven is mijn vaste stek), maar dat werkt helaas niet als gehoopt. Halfwakker kijk ik hoe we Berlijn verlaten. Zo nu en dan valt een rode, dan oranje, dan groene waas de camper in (Duitse stoplichten 'tellen af'). De verkeersborden noemen Cottbus, Frankfurt Oder, Leipzig, Dresden.

Honderd meter voor de grens met Polen word ik wakkergemaakt. Bij de strenge blik van de douanier voel ik me meteen al schuldig. Snel schiet ik in korte broek en shirt, en smijt alle beddegoed de hoge slaapcabine in. De douanier heeft vier sterren op z'n schouder, en mijn paspoort doorstaat z'n eerste serieuze test. Eenmaal over de grens vallen twee dingen op. De kwaliteit van de snelweg is belabberd. Hobbels en spleten, geen vluchtstrook of bruikbare berm, en de eerste honderdvijftig kilometer wordt voortdurend aan een van de weghelften gewerkt. Dat de weg een middenberm (met vangrail!) heeft, wordt al bijzonder genoemd. We delen de weg met de tegenliggers, nog geen meter van ons af. Langs de kant staan regelmatig standjes met een basketbalveld aan beeldjes van honden, Griekse goden en andere woonwagenstatussymbolen.

Het tweede wat opvalt aan de weg door Polen is de radio. Omdat Allart nu slaapt (of dat probeert) staat de muziek even uit, maar door de toestand van de weg rammelt de camper aan alle kanten. In de korte tijd dat de Poolse zender opstond, hebben we vier nummers gehoord. The Sound of Silence, Don't worry be happy, Chers Walking in Memphis, en Cliff Richards Congratulations. Je zult mij niet horen zeggen dat ze hier achterlopen, denk ik even. Tweehonderd meter voor ons haalt een (tegenliggende) vrachtwagen een (ook tegenliggende) vrachtwagen in, en op de borden langs de rand van het bos langs de snelweg staat een waarschuwing in vier talen met steeds het woord 'Militariska' erin.

Dan zet de DJ AC/DC op, Highway to hell. Op de kaart blijkt-ie bijna gelijk te hebben. Een paar kilometer boven ons loopt een spoorbaan die dezelfde bestemming heeft als wij: Auschwitz. Om drie uur 's middags komen we aan. Het is een klein dorpje met een museum en een weg die naar het kamp leidt, dat iets buiten de stad ligt. Vanavond pizza, internet, een biertje en een filmpje. De benzine kost hier 4,09. We proberen ons te herinneren wat de Zloty deed en rekenen ons rijk.

Groeten uit Oswiecim!