Ze bestaan!
Een man op de radio gebiedt ons, You gotta ask yourself the question, where are you now. Welnu, we naderen de grens van Litouwen. We gaan de landen waarvan we een zekere standaard verwachten, nu echt verlaten. In Warschau bezochten we nog een Carrefour, die zo groot was dat er geen vakkenvullers rondlopen, maar rollergirls. En de rij begon in Polen, weet u nog?
Voor de grens van Litouwen staat nauwelijk een rij, mede omdat de douanier in functie aan het lunchen is. Hij kijkt op van zijn bord, kijkt naar de drie dichte paspoorten die Jeroen voor het luikje in zijn glazen huisje houdt, en gebaart dat we maar beter verder kunnen rijden. Niet ver over de grens zien we dan alsnog een snelweghoer. Ze bestaan!
De warmte is niet te harden, en de muziek die op de radio te horen is, wordt gezongen in een voor ons niet verstaanbare taal. Als er al iets Engelstaligs voorbijkomt, is dat of oud (jaren 80, 90) of heel braaf (Haddaway - What is love en veel Roxette). Ik vraag me af of dat censuur is, of het proper willen opvoeden van het volk. Het kan zomaar een nasleep zijn van een cultuur die nog maar net onder het communisme uit is. Al deze denkbeelden vallen in een klap in het niet, als de Bloodhound Gang langskomt met (lees de teksten!) The Bad Touch.
Een blik op de weg. We zien mensen werken op het veld, vanwege de warmte slechts gekleed in hun ondergoed. De kwaliteit van de wegen is prima, de inrichting wat vreemd. Een afslag op de snelweg heeft nauwelijks een uitvoegstrook, en staat meestal in een rechte hoek met de weg, een invoegstrook is zelden langer dan tien meter. Ook is de middenberm plaatselijk geasfalteerd, de vangrail onderbroken en de belijning aangepast, zodat je op de snelweg kan keren. Een bushalte is hier een blok cement van twintig centimeter hoog met een bordje van een bus, en is ook op de snelweg te vinden. Het is maar goed dat de maximumsnelheid 90 km/u is. We zwaaien naar andere campers, en eigenlijk zwaaien alleen die arrogante Hymers niet terug.
Als we net in Litouwen willen tanken, weigert de pomp dienst. Allart en ik lopen naar binnen, misschien moet je eerst betalen - fair enough. Ondanks een grote Mastercardsticker op de deur schudt de pompbediende zijn Slavische hoofd als Allart zijn credit card laat zien. De paar woorden die wij niet verstaan, zullen iets als 'vergeet het maar' betekenen. Kwaad benen we weg, en Allart test de Litouwse wegen en Betsy. Overigens; Betsy is alive and kicking - in Letland zouden haar grootste avonturen tot nu toe volgen!
Op het marktplein in Krakow hebben we een Nederlandse dame met dochter ontmoet, die vakanties verkoopt en daarvoor nu vriendjes maakt onder Nederlandse campinghouders in de regio. Zij adviseerde ons het Appeltjeseiland nabij Moletai - een stukje boven Vilnius. In Moletai weet een aardige pompbediende (ze bestaan!) ons de weg te wijzen. We rijden zo'n tien kilometer naar het zuidwesten en wanen ons meer dan ooit in the middle of nowhere. Eenmaal op het eiland aangekomen wijst de mooie dame achter de balie ons een aantal betonplaten aan, waaruit we kunnen kiezen.
Onze eerste keus heeft een elektriciteitskastje met wespennest dat, eenmaal wakker, niet meer zou slapen, dus pakken we een plaatsje iets verderop. We staan waterpas en weten meteen zeker dat dit een Nederlandse camping is. Dat gerucht was al versterkt toen we aankwamen en een knaap 'Ja, lekker!' riep toen hij ons bordje met 'Biertje?' zag. We installeren ons en vanwege de vele beesten kruipen we snel de camper in voor een goede nachtrust. Allart becijfert nog dat we in Scandinavië gemiddeld 300 kilometer per dag zullen moeten rijden, en dat een of twee keer 24 uur aaneengesloten rijden, niet uitgesloten kan worden.
Zijn berekening gaat volledig langs me heen, ik lig in mijn hok waar het kokend heet is. No place to run, buiten zijn hordes vliegen, horzels, wespen, muggen en beesten waarvoor wij geen passende naam kunnen bedenken. Vliegen van drie centimeter of meer vliegen luidruchtig door de camper. Door de warmte slapen we pas als het bijna licht wordt, een paar uur later worden we wakker draaiend in ons eigen zweet. Dit is de hel van Litouwen, al zou het onder andere weersomstandigheden waarschijnlijk een stuk aangenamer zijn. De voorzieningen zijn namelijk prima, en die dag zwemmen we heerlijk in het water rond het eiland. We praten nog wat met de - duh, Nederlandse - eigenaar van de camping, en stappen in de camper. Op naar Riga.
Groeten uit Pärnu!
Voor de grens van Litouwen staat nauwelijk een rij, mede omdat de douanier in functie aan het lunchen is. Hij kijkt op van zijn bord, kijkt naar de drie dichte paspoorten die Jeroen voor het luikje in zijn glazen huisje houdt, en gebaart dat we maar beter verder kunnen rijden. Niet ver over de grens zien we dan alsnog een snelweghoer. Ze bestaan!
De warmte is niet te harden, en de muziek die op de radio te horen is, wordt gezongen in een voor ons niet verstaanbare taal. Als er al iets Engelstaligs voorbijkomt, is dat of oud (jaren 80, 90) of heel braaf (Haddaway - What is love en veel Roxette). Ik vraag me af of dat censuur is, of het proper willen opvoeden van het volk. Het kan zomaar een nasleep zijn van een cultuur die nog maar net onder het communisme uit is. Al deze denkbeelden vallen in een klap in het niet, als de Bloodhound Gang langskomt met (lees de teksten!) The Bad Touch.
Een blik op de weg. We zien mensen werken op het veld, vanwege de warmte slechts gekleed in hun ondergoed. De kwaliteit van de wegen is prima, de inrichting wat vreemd. Een afslag op de snelweg heeft nauwelijks een uitvoegstrook, en staat meestal in een rechte hoek met de weg, een invoegstrook is zelden langer dan tien meter. Ook is de middenberm plaatselijk geasfalteerd, de vangrail onderbroken en de belijning aangepast, zodat je op de snelweg kan keren. Een bushalte is hier een blok cement van twintig centimeter hoog met een bordje van een bus, en is ook op de snelweg te vinden. Het is maar goed dat de maximumsnelheid 90 km/u is. We zwaaien naar andere campers, en eigenlijk zwaaien alleen die arrogante Hymers niet terug.
Als we net in Litouwen willen tanken, weigert de pomp dienst. Allart en ik lopen naar binnen, misschien moet je eerst betalen - fair enough. Ondanks een grote Mastercardsticker op de deur schudt de pompbediende zijn Slavische hoofd als Allart zijn credit card laat zien. De paar woorden die wij niet verstaan, zullen iets als 'vergeet het maar' betekenen. Kwaad benen we weg, en Allart test de Litouwse wegen en Betsy. Overigens; Betsy is alive and kicking - in Letland zouden haar grootste avonturen tot nu toe volgen!
Op het marktplein in Krakow hebben we een Nederlandse dame met dochter ontmoet, die vakanties verkoopt en daarvoor nu vriendjes maakt onder Nederlandse campinghouders in de regio. Zij adviseerde ons het Appeltjeseiland nabij Moletai - een stukje boven Vilnius. In Moletai weet een aardige pompbediende (ze bestaan!) ons de weg te wijzen. We rijden zo'n tien kilometer naar het zuidwesten en wanen ons meer dan ooit in the middle of nowhere. Eenmaal op het eiland aangekomen wijst de mooie dame achter de balie ons een aantal betonplaten aan, waaruit we kunnen kiezen.
Onze eerste keus heeft een elektriciteitskastje met wespennest dat, eenmaal wakker, niet meer zou slapen, dus pakken we een plaatsje iets verderop. We staan waterpas en weten meteen zeker dat dit een Nederlandse camping is. Dat gerucht was al versterkt toen we aankwamen en een knaap 'Ja, lekker!' riep toen hij ons bordje met 'Biertje?' zag. We installeren ons en vanwege de vele beesten kruipen we snel de camper in voor een goede nachtrust. Allart becijfert nog dat we in Scandinavië gemiddeld 300 kilometer per dag zullen moeten rijden, en dat een of twee keer 24 uur aaneengesloten rijden, niet uitgesloten kan worden.
Zijn berekening gaat volledig langs me heen, ik lig in mijn hok waar het kokend heet is. No place to run, buiten zijn hordes vliegen, horzels, wespen, muggen en beesten waarvoor wij geen passende naam kunnen bedenken. Vliegen van drie centimeter of meer vliegen luidruchtig door de camper. Door de warmte slapen we pas als het bijna licht wordt, een paar uur later worden we wakker draaiend in ons eigen zweet. Dit is de hel van Litouwen, al zou het onder andere weersomstandigheden waarschijnlijk een stuk aangenamer zijn. De voorzieningen zijn namelijk prima, en die dag zwemmen we heerlijk in het water rond het eiland. We praten nog wat met de - duh, Nederlandse - eigenaar van de camping, en stappen in de camper. Op naar Riga.
Groeten uit Pärnu!
2 Comments:
Toch een gek idee dat het hier in Guatemala aangenaam weer is met 20 tot 25 graden en dat jij in de hitte zwemt. Veel plezier nog!
Leuke verhalen voor het nodige studie-ontwijkend-gedrag! Troost je maar met de gedachte dat het hier in NL ook echt HEET is.
Veel plezier nog!
x Femke
Een reactie posten
<< Home